W ramach ponownego odkrywania tras moich ulubionych szlaków sprzed lat, postanowiłem dzisiaj skierować się w stronę Tyńca. Słyszałem, że w czasie mojej rowerowej abstynencji rozbudowano Wiślaną Trasę Rowerową i istnieje połączenie pomiędzy Tyńcem a Skawiną. Chciałem to „zbadać”, więc tuż po pracy wskoczyłem na rower. I to był błąd… Błąd o nazwie: „godziny szczytu”.
Kiedyś nie było w Krakowie tylu ścieżek rowerowych, co teraz. Wydawałoby się, że jeździło się trudniej, wolniej, mniej bezpiecznie. Paradoksalnie było dokładnie na odwrót. Z kilku powodów. Po pierwsze, ruch samochodowy był mniejszy. Oczywiście były korki, jak w każdym dużym mieście, ale aut było jednak mniej. Po drugie, mniejsza ilość ścieżek rowerowych wymuszała jazdę po ulicy, co wcale nie było jakimś ekstremalnym wyzwaniem, głównie z tego powodu, że po ulicy zazwyczaj 
Wisła w Tyńcu.nie chodzą piesi, a po ścieżkach rowerowych i owszem. Po trzecie, kiedyś po ścieżkach rowerowych poruszały się wyłącznie rowery – przynajmniej w teorii. Teraz mamy hulajnogi, co w sumie byłoby spoko, gdyby część z nich nie miała deaktywowanych blokad prędkości. Ale hulajnogi, to mały pikuś w porównaniu do osobników z pyszne.pl lub glovo. Nie wiem, na czym oni jeżdżą, ale to na pewno nie są rowery, bo rower to jednak coś, co jest napędzane siłą mięśni, a te „typki” poruszają się na czymś, co przypomina rower wyłącznie przez fakt posiadania pedałów. Podobno policja w Krakowie zaczęła walczyć z tą patologią.
Podsumowując, dawno, dawno temu, w Grodzie Kraka, w godzinach szczytu, dało się w miarę sprawnie przejechać przez całe miasto bez uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym.
Ale to już było i nie wróci więcej…
Zanim w ślimaczym tempie dotarłem w okolice Mostu Dębnickiego, skąd mogłem już bezpiecznie poruszać się trasą rowerową, trzy razy walnąłbym w samochody, kierowcy których zwyczajnie mnie nie zauważyli, kilkukrotnie byłem na kursie kolizyjnym z dostawcami pizzy, że o liczbie pieszych, traktujących ścieżki rowerowe jako naturalne poszerzenie chodnika, już nie wspomnę. W tych warunkach posiadanie oczu dookoła głowy, to… zdecydowanie zbyt mało. Najlepiej byłoby mieć parapsychologiczne umiejętności czytania w myślach innych ludzi. Te kilka kilometrów wystarczyło, żeby dojść do wniosku, że popołudniowa jazda przez miasto w dzień powszedni, to pomysł co najmniej nierozsądny, żeby wprost nie powiedzieć, że głupi.
Wisła w Tyńcu.W końcu dotarłem jednak do Tyńca, a stamtąd skierowałem się w stronę Skawiny, testując nieznany mi wcześniej fragment Wiślanej Trasy Rowerowej. No i mam mieszane uczucia. Przy samym tynieckim opactwie brakuje fragmentu trasy. To znaczy, fragment jest, ale nie asfaltowy, nawet nie szutrowy, ale ziemisto-kamienny. I nie są to bynajmniej miłe, ładne kamyczki, ale głazy. Owszem, da się przejechać szosówką, ale raczej wtedy, gdy jest sucho i wybrawszy odpowiedni tor jazdy pomiędzy „kamyrdolcami”. Na szczęście ten fragment jest krótki i potem jest już asfalt i można zaszaleć… Z tym, że nie do końca, bo po drodze jest jeszcze jeden, tym razem dłuższy nieutwardzony odcinek, na którym na szczęście nie ma kamieni. Ale jest żwir, piach i głębokie koleiny. Po deszczu na szosie nie ma chyba większych szans i trzeba iść z buta. Na szczęście dzisiaj było sucho.
Dalsza część WTR była już całkiem spoko i wkrótce zameldowałem się w okolicach Borku Szlacheckiego, skąd skręciłem w stronę Skawiny. A tam – cóż za niespodzianka – korek! Ze Skawiny mogłem wrócić do Krakowa na trzy sposoby: łatwy, nieco trudniejszy, trudny. Stopniowanie zależy oczywiście od ilości przewyższeń. Nie byłbym sobą, gdybym nie wybrał „bramki numer trzy”, czyli powrotu przez Brzyczynę i Libertów. Po drodze jest „miły” podjazd, który mierzy sobie jakieś półtora kilometra w poziomie i około stu metrów w pionie, co może nie wydawać się wyzwaniem, ale zaczyna się kiepskim asfaltem i 13% nachylenia. „A po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój”, a po podjeździe zjazd, na którego końcu, a jakże, korek na skrzyżowaniu z zakopianką.
Do domu miałem już teoretycznie blisko, ale postanowiłem utrudnić sobie życie i ze Swoszowic pojechałem do Wieliczki, co było równoznaczne z zaliczeniem kolejnego, ulubionego onegdaj podjazdu, na ulicy Sawiczewskich. O dziwo, tym razem poszło całkiem gładko i potem mogłem cieszyć się kolejnym długim zjazdem. Pozostało jeszcze tylko przedrzeć się przez Wieliczkę, co znów okazało się wyzwaniem, bo – niespodzianka – godziny szczytu. Niewiele brakowało, a przeorałbym bok samochodu, który najpierw mnie wyprzedził, a potem gwałtownie zajechał mi drogę, skręcając na wjazd do posesji. Oczami wyobraźni widziałem już siebie w bliskim kontakcie trzeciego stopnia z blachą, ale jakimś cudem (to musiał być cud), udało mi się zatrzymać dosłownie milimetry od karoserii.
Gdy wreszcie znalazłem się przed domem, to miałem ochotę ucałować ziemię…
Outdoor
Indoor
15
97
Wt.
15:00
17:45
0:40
0:32
0:00
14.71
16.08
22.0
30.1
52.9
120
154
154
171
723
325
+ 12.7
- 9.3
21.0
27.0
Sob.
Niedz.
Dodaj komentarz...