Mój tato, którego często wspominam w moich tekstach, był rzemieślnikiem. Ale nie takim zwykłym, lecz artystą, perfekcjonistą w swoim fachu. A tym, co odróżnia zwykłego rzemieślnika od rzemieślnika-artysty, jest przywiązywanie wagi do szczegółów. Przed zmianą...Choćby były mało widoczne albo wręcz ukryte przed wzrokiem. W dziele rzemieślnika-artysty wszystko ma idealnie współgrać ze sobą, odsyłając frazy „jakoś”, „mniej więcej”, „prawie” w piekielną czeluść niebytu. Odziedziczyłem to nieustanne dążenie do perfekcji, co sprawia, że nie mogę spokojnie przejść do porządku dziennego, jeśli nie jestem z czegoś w 100% zadowolony, albo nie mogę czegoś zrobić dokładnie tak, jak to sobie wymarzyłem. Wymyślam, kombinuję, szukam rozwiązania i w końcu ponownie wracam do tematu. I tak w kółko, dopóki nie będę zadowolony.

...i po zmianie.Dlaczego o tym mówię? Ano dlatego, że niedawno – o czy miałem okazję pisać – kupiłem sobie koła Vinci Rapid. I wszystko było super, gdyby nie jeden drobiazg. Jest nim logo producenta w kolorze seledynowym (a może miętowym?), które nijak nie pasuje do mojego czarno – czerwono – białego roweru. Cóż, trudno z tym dyskutować, bo to tak, jakbym np. był poirytowany faktem, że polska flaga na naklejce z moim nazwiskiem nie pasuje do zielonej ramy. Jednak takie myślenie wcale mnie nie uspokajało, więc dążąc do wspomnianej perfekcji, postanowiłem „poprawić” rzeczywistość i zmienić kolor logo firmy Vinci. Szybki projekt w InkScape, eksport do pdf’a, cyfrowa drukarnia, trzy dni oczekiwania i gotowe. Teraz już nic nie kłóci się z moim zmysłem estetyki.

Jeśli ktoś uważa, że rower ma tylko jeździć, a reszta ma drugorzędne znaczenie, to powie, że to sztuka dla sztuki albo przerost formy nad treścią. Ja jednak chcę jeździć na rowerze, który nie tylko perfekcyjnie działa, ale równie dobrze wygląda. Pewnie trudno jest osiągnąć ideał, ale dążyć do niego można zawsze. To właśnie robię.